Charles van de Nieuwegiessen belooft geen woord te veel als hij de jonge musicus aankondigt, zo blijkt aan het eind van de avond. Remy begint rustig met bijna Hemelse klanken; speelse, kabbelende watervalletjes tussendoor om weer over te gaan op rustige passages. Een uitgesproken romantisch geheel dat ertoe verleidt stilletjes weg te dromen en alle beslommeringen van de dag voorgoed te vergeten. Het is het stuk waardoor hij ooit verliefd werd op de harp. Het prachtige instrument, dat hem overal begeleidt, is in Amerika speciaal voor hem gemaakt.

En dan is er bewogenheid in een versneld tempo en zijn vingervlugheid getuigt van muzikaliteit en volledige beheersing van zijn instrument. Erik Satie speelt hij meesterlijk met aan het einde een eigen interpretatie. Satie - die met simpele middelen veel emotionaliteit wist te bereiken. Meestal te beluisteren op de piano, maar indrukwekkend op de harp. Remy is niet alleen één brok muzikaliteit en creativiteit, maar heeft ook een behoorlijke portie humor in zijn genen. Hij geeft geestige toelichtingen en vertelt anekdotes, passend bij zijn muziekstukken. Tot ieders genoegen lardeert hij zijn optreden keer op keer met humor. Als een stuk geschiedenis vertelt hij dat de harp uit een pijl en boog is ontstaan en zoals een jager in tijden van weleer zijn wild schoot laat hij de klanken schieten vanuit de harp en raakt hij de luisteraar midden in het hart.

Een beminnelijke jonge man, die op deze avond zelfs omzwermd wordt door fladderende insecten die afkomen op het licht en mogelijk ook op de verleidelijke klanken. Hij laat niet zelden zijn vingers met gesloten ogen over de snaren glijden en dat gevoel vanuit zijn hart weet hij feilloos te vertalen naar het instrument, dat hij bespeeld met overgave. Als zijn geliefde houdt hij het in zijn armen, koesterend en liefkozend. Zijn manier van presenteren is ontmaskerend. Hij bewijst: er zijn geen decibellen nodig om iemand te bereiken. Remy weet samen met het publiek een bijzondere en intieme sfeer en een indrukwekkende interactie te creëren. “Toen ik alle bladmuziek al had gespeeld, ben ik zélf gaan componeren”, verklapt hij. Met een eigen compositie sluit hij af. Af en toe lijkt hij in het instrument te kruipen als hij al zijn emotie in het spel legt. Een leven zonder de harp is dan ook voor hem ondenkbaar. Charles, eigenaar van de Tuinen en organisator van deze avond, heeft een excellente keuze gemaakt voor deze avond en Dillan de Silva en vele vrijwilligers van de Tuinen hebben voor de romantische verlichting gezorgd. Zonder enige twijfel een avond die zal beklijven.

Wie Remy van Kesteren in Teuge heeft gemist, krijgt binnenkort een nieuwe kans. De virtuoze harpist speelt op zondagmiddag 27 november in de dorpskerk van Wilp.