Half zeven in de ochtend. Het gras is nog nat van de dauw, het rolgordijn achter mijn scherm doe ik even dicht om de opkomende zon tegen te houden.

Een haas loopt rustig over het gazon, een gazon wat bij mij vol met klaver zit.

Rondom ons huis hebben we mais, langs de randen ligt nu een deel plat op de grond. Dassen doen zich tegoed aan de kolven, en ook de reen eten ervan mee. Mais die bedoeld is om de hoogproductieve melkkoeien van onze buren te voeden. Onlangs was ik op bezoek bij een oud leraar van mij die lang geleden geprobeerd heeft om mij wat bij te brengen. Aan hem lag het niet, maar toen was ik meer bezig met wat er buiten gebeurde dan met wat er in de klas werd verteld. Nu, veertig jaar later, hebben we elkaar weer gevonden, hij is buurman van een van mijn beste vrienden. Toen ik laatst bij hem op bezoek was vroeg hij mij welke krant is las. Ik antwoordde dat ik nu een abonnement heb op de Stentor, NRC en De Telegraaf. Bij deze laatste werd een heel vies gezicht getrokken, en ik wilde me al bijna verontschuldigen dat ik deze krant samen las. We hadden het o.a. over de landbouw in Nederland. Hij als zoon van een fruitteler uit Limburg, ik nog een beetje als zoon van een keuterboer waar de melkkoeien met de komst van de melktank zijn verdwenen. Het is allemaal reuze ingewikkeld, en ik heb ook geen probleem als ik ergens stil sta als er weer ergens trekkers rondrijden. Ik ben zelfs sinds vorig jaar oktober aangesloten bij de Facebookgroep “Steungroep Boeren & Burgers” van de inmiddels bekende Nederlander en Drent Jan Huzen. Mede daardoor waarschijnlijk krijg ik ook allerlei agrarisch gerichte berichten. Maar zoals zo vaak kent ook dit verhaal meerdere waarheden. Nu is er weer ophef over het voer van koeien. Ik had zelf nog nooit de link gelegd tussen veevoer en het bouwen van een woning, maar volgens een ambtenaar bij het ministerie van LNV schijnt deze er toch te zijn. Een ambtenaar gaat hier blijkbaar over, en die is nu met vakantie. Vorige week lag er bij thuiskomst de Volkskrant van woensdag 22 juli op de keukentafel. Mijn oud leraar had deze speciaal langs gebracht om ook een andere kant van het verhaal te laten horen. Een artikel geschreven door Nico Hoogland, een voormalige veearts. Ik weet niet wat deze meneer nu doet maar met zo’n artikel hoef je geen boerenerf meer te bezoeken. Beetje kort door de bocht, maar met een verhaal dat waarschijnlijk bij veel mensen buiten het platteland wel goed valt. Het leven van een melkkoe is volgens hem geen pretje, het leven van een dier dat op haar toppen moet produceren met alle gevolgen van dien. De koe weet waarschijnlijk niet beter, maar heeft geen keus. Een beetje rare vergelijking misschien, maar nu blijkt dat ook veel mensenkinderen die aan topturnen hebben gedaan, geen prettig leven hebben gehad. Je kunt je afvragen of topsport zowel voor mens als dier wel wenselijk is.