Dokter Vriezen is een nuchter mens; hij vindt het in verband met zijn leeftijd, hij is inmiddels 78 jaar, genoeg geweest. Dat laat onverlet, dat hij zijn werk tot de laatste dag met passie, plezier en oprechte gedrevenheid heeft uitgevoerd. “Maar ja”, zegt hij met gevoel voor understatement, “aan alles komt een end. En de wereld van de flebologen is met name de laatste jaren nogal veranderd.”

Het instituut, de ‘benendokter’ en de kliniek

Hij schetst in een notendop de geschiedenis van de flebologiepraktijk in Terwolde en in feite ook van de flebologie in Nederland. Huisarts Van der Molen, met zijn praktijk aan huis aan de Kaa in Terwolde had zich al tijdens wereldoorlog II geïnteresseerd in de problemen van mensen met spataderen en/of open benen. Hij had zichzelf, middels Russische en Franse literatuur de theoretische kennis over het onderwerp eigen gemaakt en reisde direct na de oorlog naar collega’s in de wereld om die theoretische kennis te verdiepen en zich ook het vak aan te leren. In 1946 begon hij met het behandelen van patiënten uit de betreffende doelgroep, waarnaast hij een aantal eigen behandelmethodes wist te ontwikkelen. Dat bleek in de wereld van de ‘lijdend mens’ zo aan te slaan dat het niet lang duurde of er moest assistentie komen. Doktoren die door Van der Molen zelf werden bijgeschoold, in de loop der tijd een eigen kliniek en omdat honderden patiënten per dag acte de préséance gaven, uiteindelijk ook ruimtes voor catering, grote parkeerplaatsen enzovoort.

De kliniek werd uiteindelijk, vooral na het terugtreden van Van der Molen in 1995 (op 88-jarige leeftijd!) gerund door vier á vijf artsen, zo’n veertien assistentes en wat ondersteunend personeel, totaal ongeveer vijfentwintig mensen. Natuurlijk gebeurt er binnen zo’n groep mensen altijd wel wat. Zo was er in de hal van de kliniek een volgnummer automaat geplaatst. Op enig moment klaagden patiënten dat sommigen die veel later waren gearriveerd, veel sneller werden geholpen. Wat bleek, één van de mensen van de buitendienst haalde ’s morgens voor het openen van de kliniek een aantal nummertjes uit het apparaat en verkocht die voor een kleinigheid op de parkeerplaats. Leuk, creatief, maar natuurlijk door de leiding niet te tolereren. En toen veranderde de wereld, zoals doorlopend gebeurd. Overal in het land verschenen flebologiepraktijken, sommige huisartsen beunden op dat terrein nog wat bij en ook de ziekenhuizen wisten deze patiëntengroep als financieel daadkrachtig, te vinden. Dat betekende in feite het einde van de eens zo bloeiende praktijk aan de Kadijk in Terwolde.

Ingehaald door de toekomst

Tot op heden was er nog steeds een trouwe klantenkring van de Kaa, die meer vertrouwen had in de gerenommeerde behandeling van de in het vak gepokt en gemazelde dokter Vriezen. Het merendeel van de patiënten zagen echter dusdanig op tegen de vaak lange reizen naar Terwolde, dat zij hun heil dichter bij huis zochten en vonden. Nadat al die feiten uiteindelijk bij elkaar kwamen ging de ‘benendokter’ natuurlijk naarstig op zoek naar alternatieven. Het behandelen van patiënten was, mede door het opleiden van diverse artsen inmiddels wel gewaarborgd, het personeel was elders aan de slag, maar de toekomstige bestemming van het gebouw is nog steeds onzeker. Dokter Vriezen is daar langdurig mee aan het worstelen geweest. Momenteel is de situatie echter zo dat het pand van de voormalige kliniek in de verkoop gaat. Misschien zijn de buren van villa de Kaa geïnteresseerd, mogelijk dient zich een andere koper aan. Met de mensen van de gemeente Voorst zijn besprekingen gevoerd om de mogelijkheden van het pand te verkennen. Het is gebleken dat de gemeente positief mee wil denken/werken, maar voor dat een bestemming gewijzigd wordt, zal eerst de nieuwe bestemming van het pand bekend moeten zijn.

Eindelijk tijd voor …

Eén en ander betekent dat dokter Vriezen op korte termijn op zoek zal moeten naar een nieuwe invulling van zijn leven. Dat zal nog niet zo simpel zijn, want hoewel hij daar natuurlijk al uit en treuren over heeft nagedacht schieten hem naast de uitoefening van zijn vak tot nu toe niet zo een twee drie stevige passies te binnen. Natuurlijk kan hij gaan reizen, maar tja, hij is meer dan tevreden in en rond zijn huis. Hij kan wat meer gaan sporten, maar daar zijn ook grenzen aan, het enige wat hij helemaal ziet zitten, is zich meer gaan verdiepen in tuin- en bosonderhoud. Hij verkeert in de gelukkige omstandigheid dat hij op dat gebied op eigen terrein zijn ei volledig kwijt kan, dus bang om zich te vervelen is hij absoluut niet, integendeel.