Ik heb al allerlei verhalen gehoord over mooie plekjes en vergezichten. Bij die verhalen kreeg ik dan toch een wat ongemakkelijk gevoel, want hoewel ik regelmatig wandel, en ook delen van deze paden heb gelopen, is het er nog nooit van gekomen om een hele route af te leggen. Eigenlijk was ik van plan om een of meer routes te lopen voordat ik zou beginnen aan dit stukje. Maar helaas, door allerlei redenen is het nog niet gelukt. Ik beloof wel bij deze dat ik deze zomer nog serieus aan de wandel ga. Onze buitenlandse vakantie gaat niet door, in plaats daarvan gaan we een weekje naar het zuiden van ons land. Dus nog alle tijd om deze uitdaging aan te gaan.

Twee weken geleden beschreef ik het nieuwe centrum van Voorst, en nogmaals, zeer geslaagd vind ik. Zoals ik al schreef, vooral van de vaste planten borders werd ik erg blij. Blijdschap en verdriet liggen vaak dicht bij elkaar, en hoewel verdriet ons gezin tot nu toe gelukkig is bespaard, geldt dit natuurlijk lang niet voor iedereen.

Toen ik vanuit Voorst de rotonde bij bakker Bril naderde twijfelde ik even hoe ik naar huis zou gaan rijden. Linksaf, een weg met een apart fietspad, dus veilig. Of rechtdoor richting Wilp. Ik vind dit voor fietsers een levensgevaarlijke weg, ondanks dat het fietsgedeelte rood asfalt heeft. Ik koos toch voor optie twee, hoewel de weg niet prettig is om te rijden bedacht ik mij dat het wel goed was om langs het kerkhof te gaan. Kerken en kerkhoven hebben toch altijd een mythische uitstraling op mij. Ik keek nog even snel opzij naar een aantal huizen aan de Oude Deventerweg. De oude linde die voor de smederij van de familie Huisman staat ziet er nog goed uit na al die jaren. Als bomen eens zouden kunnen spreken… Even later draaide ik de parkeerplaats op van de gemeentelijke begraafplaats in Voorst. Ik was hier al een paar jaar niet meer geweest, dus liep wat onwennig door de ingang de begraafplaats op. Ergens aan de rechterkant is nog een familiegraf, het is een koopgraf zoals dat heet. Maar toen ik het niet zo snel kon vinden schrok ik toch even. Misschien toch geruimd? Gelukkig vond ik het, in goede staat, net zoals de hele begraafplaats er netjes uitziet. Jammer dat een graf in Nederland bijna nooit voor eeuwig is. Een eeuwig graf op een heuvel onder een oude eik, dat lijkt mij wel wat.

Op weg naar de uitgang liep ik nog een rondje. Onderweg kwam ik een omgezaagde boom tegen, de takken waren weg, maar de dikke stam lag langzaam te vergaan onder het bladerdek van een blauwe regen. Mooi, een dode boom die weer wordt op genomen in zijn omgeving. Het einde van een levenscyclus is zo ook weer een nieuw begin.

PS. Ik las dat er aankomende september graven geruimd gaan worden, tot 1 augustus kan er nog gereageerd worden door de nabestaanden