Wat volgde was een wervelwind van muziek, woorden en emoties: flarden van herinneringen, snippers van waarheid, en een flinke scheut absurditeit. Het publiek werd meegesleurd in een theatrale familiegeschiedenis die even hilarisch als ontroerend was. En ergens tussen de noten en de lachsalvo’s door, schemerde de vraag: wie was die tante nu écht — een vrijgevochten muze, een zwart schaap, of gewoon de vrouw die we allemaal een beetje in ons dragen. Prachtig uitgangspunt, geloof, geheimen, familie, schuld en verlossing. Maar ook werden de bezoekers nog maar weer eens geconfronteerd met hetgeen sommige dictators kunnen aanrichten, zoals de Chileense Pinochet. Tijdens zijn militaire bewind verdwenen duizenden tegenstanders. Hij overleed in 2006 zonder ooit te zijn veroordeeld voor de misdaden die tijdens zijn bewind werden gepleegd.

In de jaren zestig van de vorige eeuw vertrekt Riet Dictus, een jonge vrouw met meer overtuiging dan bagage, als missiezuster naar Chili. De wereld brandt, maar Riet kiest voor het licht — voor geloof, dienstbaarheid, een hoger doel. In een van de armste wijken van Santiago bouwt ze eigenhandig een school. Met niets dan haar habijt, haar handen en haar ontembare wil. Twintig jaar later is van dat licht weinig meer over. Er gonst iets, fluisterend, steeds luider: een verboden liefde, een kind dat niet mocht bestaan, geld dat spoorloos verdween. En telkens weer diezelfde naam die door de familie gaat als een echo die niemand hardop durft uit te spreken. Wanneer Riet in 2014 sterft — alleen, verbitterd, door weinigen nog bezocht — lijkt het verhaal voorbij. Tot op haar kist een krans wordt gelegd met een lint waarop in sierlijke letters staat: ‘Rust zacht, Laura’. Voor haar neven Wim en Peter is dat geen afscheid, maar een begin. Een raadsel dat zich uitstrekt van Brabant tot de buitenwijken van Santiago, van het geloof tot de verleiding, van schuld tot genade. Want wie was Laura? En wat heeft zij met hun tante gedaan — of, misschien, omgekeerd?