Begin juni voerden alleenstaande ouders een gesprek met elkaar over eenzaamheidsgevoelens. Twee weduwen en drie gescheiden ouders die elk hun kinderen in co-ouderschap opvoeden. De ouders bleken dezelfde maar ook andere problemen te ervaren. We kozen er daarom voor het gesprek uiteen te zetten in twee stukken waarvan je vandaag deel twee kunt lezen. Over eenzaamheidsgevoelens onder ouders die helemaal alleen hun kinderen opvoeden. Vorige week stond het verhaal centraal van ouders die in co-ouderschap opvoeden.

Fieke en Anne verloren allebei plotseling hun man. Fieke was in verwachting van de tweede, Anne van nummer drie. Inmiddels zijn de kinderen van Fieke 9 en 6 jaar oud, die van Anne 12, 10 en 8. Fieke woont in Voorst, Anne sinds kort in het buitengebied van Zutphen. Naast dat het verlies van een partner een enorm verdriet met zich meebrengt, betekent het voor deze vrouwen ook dat ze alleen hun kinderen opvoeden. En dat heeft op allerlei manieren impact op hun leven.

“Elke stap van mijn kinderen die mijn man niet meemaakt, doet pijn en versterkt het gevoel van eenzaamheid.” Fieke vindt dat het lastigst, dat ze de mooie en verdrietige momenten niet kan delen met iemand die net zo dicht bij haar kinderen staat als zijzelf. “Een paar maanden geleden werd mijn zoontje ernstig ziek. De zorg alleen voor een heel ziek kind was zwaar. Maar nog lastiger was dat ik me in mijn eentje moest wapenen tegen de artsen die de symptomen van mijn zoon onderschatte. Het was fijn geweest om een bondgenoot te hebben om door te dringen tot de artsen.” Maar ook de mooie momenten zoals dat je kind voor het eerst kan fietsen, zijn moeilijk. Fieke: “Het niet kunnen delen van je blijdschap is net zo verdrietig.”

Op de vraag wat de vrouwen het moeilijkst vinden aan het alleenstaand ouderschap is Anne even stil. En dan: “Mijn oudste heeft soms moeilijk, heeft dan ook wat gedragsproblemen. Ik gun hem nog iemand die net zo betrokken bij hem is als ik. Die zich echt om hem bekommert en hem misschien beter begrijpt dan ik.” Niet dat Fieke en Anne geen familie en vrienden hebben die hen bijstaan: “Mijn ouders en schoonouders helpen me enorm,” vertelt Fieke. “Mijn zoons logeren er veel en krijg ik ook veel praktische hulp.” Tegelijkertijd ervaren de vrouwen ook hierin wel een eenzaamheid. Anne: “Hoezeer ze ook hun best doen, het is niet te vervangen door een vader of een partner.

Waar de ouders die co-ouderschap hebben tijdens het gesprek hun beklag deden over de praktische verantwoordelijkheid die ze hebben, maken deze vrouwen zich daar niet druk om. Beiden zijn enorm zelfredzaam. “Dat je alles zelf moet doen, is vanzelfsprekend geworden. Ik kan prima een fietsband plakken. Het moet alleen soms even wachten, omdat er nog tig andere dingen moeten gebeuren,” lacht Anne. En: “Mijn kinderen hebben al jong allerlei taken in het huishouden gekregen. Ze kunnen inmiddels beregoed was opvouwen.”

Dat 7 dagen in de week 24 uur per dag voor de kinderen zorgen invloed heeft op vriendschappen is logisch. De tijd is schaars, er is nauwelijks ruimte voor spontane uitjes. Fieke: “Ik heb wel wat vriendinnen verloren. Ze begrijpen je situatie toch niet altijd. Als mijn vriendinnen op dinsdag bedachten dat we op vrijdag wel even uit konden, dan kon ik vaak niet mee. Ik wilde daar niet altijd oppas voor regelen, zeker niet als die die week al twee keer was geweest. Dat stuitte op onbegrip.” De vrouwen zijn selectief geworden. De vriendschappen die ze hebben zijn hecht en waardevol.

Maar Anne heeft ook de omgekeerde ervaring van Fieke: dat vrienden vaak weinig tijd hebben voor haar en haar gezin. “En dat is geen onwil, maar mensen zijn druk. Toen ik bij een vriend aangaf dat ik de weekenden alleen met de kinderen pittig vond en ik bezoek van vrienden zou waarderen, legde hij me uit hoe zijn weekend er uit zag: met sportwedstrijden van de kinderen op zaterdagochtend, de boodschappen op zaterdagmiddag, bezoekje aan oma op zondagochtend. Tja, dan snap ik ook wel dat er weinig ruimte overblijft voor anderen.”

Een nieuwe relatie aangaan is ook lastig. Er is weinig tijd om te daten. Anne: “Een nieuwe partner moet ook genoegen nemen met weinig. Mijn vrije tijd is beperkt en elkaar verkennen zal grotendeels ook met de kinderen erbij moeten. Dat maakt het niet eenvoudig.”

Fieke heeft een aantal jaren geleden korte tijd een relatie gehad: “Maar dat ging weer over en dan hebben je kinderen toch weer een verlieservaring. Dat vind ik lastig. De vrouwen missen een relatie wel. Anne grapt: “Ik lees allerlei verhalen over weduwen die op hun vijftigste, als de kinderen groter zijn, weer helemaal los gaan. Daar hou ik me maar aan vast.”

Op verzoek zijn de namen in dit artikel gefingeerd.